آموزش جنسی پارت دوم/بهداشت قاعدگی

آموزش شناخت بدن زنانه و بهداشت زنانگی باید یک واحد درسی میشد تحت عنوان  «اندیشه ها و وصایای حوا»
یا بهتر  «دانش خانواده و جنسیت». آن وقت زحمت آموزش گردن همکلاسی چس کلاسِ ابتدایی نمی افتاد.
اصلا از تصور اینکه یه روز عادی با مقنعه کج و کوله به قامتِ یک فنچ، یواشکی آموزش دیدم که زن های پارک یک جور اسهال خونی میشوند که مخصوص آدم بد هاست، قلبم تیر میکشد.از همین جا سارا خاک برسر خودت و مادرت با این چرندیات پر شده در مغز تو که به مغز من سرریز شد و یک دنیا گُل بر سر مادر خودم با عشق و یک مدرسه پسرانه فاک به تمام کادر مدرسه  که برای حاضر شدن در صف نماز از زیر گیوتین غسلمان میدادند اما طبیعت بدن ما را نمیپذیرفتند.
گردن گرفتن پریود در مدرسه از دست دادن امتیاز مرحله پاکی و طهارت بود. خود من با دیدن اولین قطره خون روی لباس زیرم دعا کردم حاصل پارگی درجه سوم مقعدم باشد تا اسهال خونیِ زنان بدکار. این بود که هیچ لکه قرمزی، خون نبود و صرفا شوخی دستی های خودکار قرمزیِ پشتِ یونیفرمی بود یا آب انار های پاچیده شده به نیمکت.
مسئله پد بهداشتی که فقط در لیگ برتر بازی میشد، یعنی  اندازه الماس، قیراطی میلیون دلار پنبه و پودر جاذب سِنت قیمت داشت، اکثرا یا نمیدانستند چیست یا اصلا تنگ بودند و تا به حال پریود نشده بودند در نهایت لیگ برتری ها هم برای خودشان لازم داشتند، پس تو می ماندی و حوضت که نفت در میامد.
حالا اگر سکویی برای استخراج نفت نداشتی که تا گردن در نفت خودت شنا میکردی. بدترین قسمتش این بود که طبق معاهدات بین المللی فاش کردن مفاد قرار داد نفی کامل اصل امانت داری بود! هیچ کس راجع به بگایی روانی که تجربه میکنی صحبت نکرد، صرفا معلم های دینی و قرآن با تمام وجود از مواضع آیات قرآن در برابر انگشتان شیطانی و چندش آلود تو دفاع میکردند. یا دقیق بخاطر دارم از حریم حرم امام هشتم از ورود نجس تو،  «که خب هیچ کس اشاره نمیکرد که خود امام حاصل یک پریود شکست خورده در نبرد با اسپرم نو ورود بوده است»
هیچ کس از تجربه ناخوشایند درد برای ما نگفت، اما تجویز چایی نبات در دستور کار بود که حداقل دست وامانده ات را به کمر وامانده ترت نگیری.
هیچ کس به ما یاد نداد طبیعتمان را با احترام بپذیریم، بپذیریم که برای زایش آماده می شویم، هیچ کس به ما یاد نداد طبیعتمان را دوست داشته باشیم. هیچ زنی به هیچ زنی زنانگی یاد نداد بااینکه هر زنی به سهم خودش میتوانست شکننده ی این چرخه نفرت باشد.

ملال

۲.۷.۷

 

مرثیه ای برای یک رویا

رویایی برای مرثیه ای دیگر

دیک تا توری

تقدیم به آقای پدر 

 

سخن نویسنده:باید بگویم نمیدانم چه کسی نخستین بار از کلمه دیکتاتوری استفاده کرد. البته این قسمتش هم مهم نیست، مهم این است که آیا میدانسته دیک چه بوده و چه کرده یا نه؟ مشخصا خوشحالم ایرانی نبوده، چون به لحاظ بصری و سمعی (***+آکتوری) چندان کلمه زیبایی به نظر نمیرسد.

دیک تاتورها همه شبیه همند و راه های مقابله هم شبیه به هم. شما مقایسه کن استالین را با پدر من، به لحاظ چهره ای مو نمیزنند، همان سبیل های تاب داده به بالا، یک کاپشن هم دارد مو نمیزند با کاپشن کاسترو، بینی قذافی، پلک های افتاده هیتلر! این است که در گوشه اتاقم گروهک مبارزی تشکیل دادم.من و دو عدد خرس و یک جوجه به عنوان عضو علی البدل. محل اصلی تجمع را هم فرش 9 متری وسط پذیرایی اعلام کرده ام. سطل آشغال اتاقم را با چند ورق حاوی چس ناله هایم آتش زده ام. اسپری خوشبو کننده توالت را برداشته ام و تمام دیوار های خانه را با مرگ بر  «نام پدر» و مرگ بر دیک تاتور پر کرده ام. تافت را نگه داشته ام برای روزی که پدرم سقوط کند و مثل انقلابیون 57 که شاه را برعکس مینوشتند،  «بابا» را را مثل سینه ی یک زن 57 ساله از دید خودش، بکشم. در یک اقدام انقلابی سر قبر پدربزرگم حاضر نشدم و از ماشین چندین فحش آبدار حواله کردم.با ترس انگشت میانی را از مثلثی شیشه عقب نشان پدر بزرگ مرحومم دادم. با این همه در پی تغییر جنسیت هستم تا لذت ایستاده شاشیدن بر مزار ایشان را داشته باشم.علی ای حال دیک در دیک تاتوری پدرم. دیک در این همه ترومای مقاومتی. دیک در این همه ترس و خفقان. دیک در اجبار.دیک بخاطر گند زدن به همه روابط خارجی و داخلی من. 

حیات

لم داده به انحنای فضا_زمان

تاریک

غوطه‌ور

خلأ

خلأ

خلأ 

The blue planet by Hans Zimmer

می خواهم با معشوقه ام در جوار برج آزادی با موسیقی مورد علاقه ام برقصم در نودو هشتمین ثانیه اش عمیق و طولانی همدیگر را ببوسیم. میخواهم با پای برهنه دست در دست هم در جنگل قدم بزنیم؛ بر بلندای کوه های سنگی عمیق و طولانی همدیگر را ببوسیم. می خواهم کنار ساحل در انتظار پریان دریایی عمیق و طولانی همدیگر را ببوسیم.میخواهم شب را لم داده روی کاپوت ماشین صبح کنیم و ستارهایمان را بشماریم تا بلاخره خواب مجال جولان پیدا کند و زیر نور ماه با هم بخوابیم. میخواهم برایم چند سطری از کتاب جدیدی که بی هیچ فکری خریده ایم را بخواند و عمیق و طولانی نگاهش کنم. میخواهم موقع سیگار کشیدنش با چشم های خسته ی منتظر خواب؛ عمیق و طولانی نگاهش کنم. میخواهم از چیزهایی که اصلا نمیدانم چیست برایم صحبت کند و از چیزهایی که نمی دانم چیست برایش بگویم. میخواهم عمیق و طولانی نگاهم کند. میخواهم چهره معشوقه ام را بکشم از رخ؛ از نیم رخ از سه رخ از هرجهتی انقدر بکشم تا نقاشیم خوب بشود. می خواهم مثل پیچک رونده دور بدنم بپیچد و از خنده هایش گل صد تومانی بروید.
انقدر میخواهم که مرز واقعیت و رویا را گم کردم. که وقتی نزدیکم میشوند باخودم میگویم محال است بداند باید دقیقا در کدامین ثانیه  مرا ببوسد عمیق و طولانی. اگر نداد آن ستاره دست چپ ماه ک پر نور تر است مال من است چه؟ اگر جوری ننشیند که دقیقا هاله ماه سرش را بغل کند چه؟ اگر پریان دریایی از نظرش افسانه باشند چه؟ 
من همانی را میخواهم که صورت محوی دارد و مرز بدنش با دنیای اطراف غیر قابل تشخیص است. من همان معشوقه ای را میخواهم که هیچ وقت ذهنم تمام و کامل ظاهرش را نساخته. من همان جاهایی را میخواهم که باهم قدم میزنیم میخندیم میرقصیم و اصلا نمیدانم وجود دارند یا نه؟ میشود در طرفی جاده باشد زیر پایت دریا و صدای پرندگان از جنگلی که اگر دست دراز کنی درختانش را لمس میکنی. بوی چوب سوخته و ماهی که انقدر بزرگ شده که معشوقه ات را دقیقا در مرکزش قاب گرفته. دستت را که از شیشه ماشین بیرون کنی مسیر حرکتش را در آب لمس کنی. کتابخانه ی بالای ابرها چه...

انقدر می خواهم که مرز واقعیت و رویا را گم کردم. من یکی از دو جهانم را می خواهم... می خواهم در واقعیت بمیرم و در رویا هایم بیدار شوم. اصلا می خواهم مرز واقعیت را بدرم و در رویاها شیرجه بزنم. اصلا میخواهم از غرق شدن در رویاهایم بمیرم. بمیرم که زندگی کنم، جوری که دوست دارم زندگی کنم.

 

آموزش جنسی پارت اول/نکوهش پورن

آموزش جنسی اصلا تصورش هم آدم را یک جوری میکند، فرض کن مثلا مدیر مدرسه بجای اینکه با ذره بین آفتاب را متمرکز جای خالی سبیل نداشته ات بکند یا مثلا پس ماند نداشته آرایشت را با گازوئیل پاک کند،سر صف حنجره پاره کند از جلو نظام، مرگ بر پورن. بعد آن موقع تو میفهمی پورن جدا غلطی نمیتواند بکند. اما خب میبینی ای دل غافل پورن چه غلط ها که نمیکند، مثالش همین مریض خودم، 52 فقره تجاوز به کودک، والا هیچ کس حین بریدن بند نافش متجاوز نمیشود، سابقه اش را هم دارم، نه سر و سِری با قاری قرآن نه حتی فاز گیری با سلام فرمانده. این همه انحرافات جنسی را هم من نزاییدم، گاوِ نظامِ تصمیماتِ غلط زاییده، آن هم چند قلو.حالا یک وقت سو برداشت نشود که اشاره غیر مستقیم دارم به فیلم پخش شده آقا رضا من باب انحراف جنسی،  «اصلا گرایش جنسی متفاوت لزوما انحراف نیست» بلاتکلیفی جنسی منحرفانه تر است،باید به آقا رضا در خصوص بیماری های مدفوعی_دهانی آموزش بدهم، البته که کم مدفوع نخورده اند این جماعت.

یک بار نشد بر پرده نقره فامِ تخته هوشمندِ مدارس ما یک پورن پخش کنند، بگویند ببینید، این تولید داخل است، به لحاظ کیفیتی مو نمیزند با نمونه خارجی، بعد با کیفیت 144p یک تصویر شطرنجی شطرنجی پخش کنند، قابلمه ی لوبیا پلو در گوشه راست باشد و قل قل کتری و پتوی پلنگی. بعد فیلمبرداری نباشد، طرف پارکینسون وار دوربین را بلرزاند بعد نکرده باشد محض رضای خدا وقتی میداند میخواهد فیلم بگیرد یک صفایی داده باشد، وسطش هم ( آهن آلات، ضایعات خریداریم) پخش بشود، تازه بعد از التماس فراوان به دختر برای برهنه شدن، زنگ در خانه را بزنند. خب شما تصور کن اگر شروعت با همچین اثر فاخری باشد که اسم پورن بیاید، تمام شهوتت را بالا می آوری. والا من از هرکه پرسیدم از تولید داخل حمایت نمیکند. حمایت؟ از کالای غربی، بلوند، باریک، کشیده، لاحول باید بخوانی برایشان، بعد 1نفره،2 نفره، الی ماشاله نفره دارند، استپ دارند یک چیزهایی دارند که اصلا معلوم نیست چیست، اصلا ازدواج صورتی از همینجاها می آید، این لفظی بود که خانومی در قطار برایم توضیح داد.یعنی یک روز عادی نشسته بودم و سماق خودم را میمکیدم و مکدرم کرد. نه که فقط روی انحرافات اثر گذاشته باشد ها نه، از هر 4 آدم متشخص و محترمی حداقل 3تایشان ایدز با خودشان حمل میکنند، سفلیس و هرپس و اچ پی وی درون محتویات لباس زیرشان یک قل دو قل بازی میکند. این است که نذر کردم یک سینی کاندوم بردارم، آموزش جنسی بدهم. یک سری کاندوم هم باید برای پدران کسانی که خوشم نمیاد بفرستم، اه چقدر کار دارم، چقدر کار داریم.

کیش و مات

بیخیال!

یعنی میخواید بگید تاحالا به این فکر نکردید که چجوری خیر مطلق میتونه شر مطلقو خلق کنه؟

مکتب میاییسم

اگر به راستی خدا در همه چیز هست. به هنگام بدی کردن هم باید او را متصور بود. پس هر چقدر بیشتر بدی کنی خدایی تری :) 

جمعه نیوز

امروز جمعه، مورخ نهم تیر ماه هزار و چهارصد و دو مصادف با سی ژوئن دوهزار و بیست و سه و یازدهم ذی الحجه هزار و چهارصد و چهل و چهار؛

امام زمان، جنگ، فساد و فقرِ عالم گیرِ داخلی و دُول(ج دولت ها) خارجی را برای ظهور کافی ندانستند و وعده صلح جهانی به هفته دیگر منتقل شد. 

انسانِ فریفته ی اُمید

مثل آب خوردن
قریب ذبح شدن
مثل طلوع خورشید
قریب اعدام
مثل شبِ کمین کرده
قریب روزنه ی نورِ ماه
مثل هر عسر

قریب یسرا

 

 

 

پ. ن:ناقص مانده!!
برای تو «مثل چی؟»