گوش بِنِه عربده را دست منِه بر دهنم

هر کس روشنی دهد عاقبتش دار است... 

سقف خانه را ببین اعدام دسته جمعی چراغ ها!!! 

پیش درآمد

شروع همیشه سخته ،مبهم و ناشناختس! حرف زدن از چیزی که در لحظه توی سرت چرخ میزنه مثل استفراغ کردن میمونه، مشمئزکنندس ولی لازم! نمی دونم چرا میخوام حرف بزنم و با کی حرف بزنم و اصلا چرا اینجا حرف بزنم و راجع به چی حرف بزنم! اگر ازم بپرسی لازمه ؟ نمیدونم! اما انگار تنها چیزی که الان میخوام همینه، این که چای بریزی ، پاهاتو دراز کنی و پتورو بکشی روی خودت به حرفام گوش بدی و وسطش به این نتیجه برسی که این چه خزعبلاتیه که میگه و خط هارو دو تا یکی رد کنی موقع خوندن و من این پشت به تصور این که تو تا ته حرفمو خوندی خیالم راحت باشه برای یک بارم شده یکی به حرفم گوش داد، تهش یه نظر سرسری مینویسی و به پهلوی راستت میخوابی(به پهلوی راست بخواب که از نظر علمی بهتره) و قبل خوابت کارای فرداتو مرور میکنی و صبح از چیزایی که من دیشب نوشتم هیچی یادت نمیاد اما نظرت حس درک شدن به من میده حتی واسه ی یک لحظه!

به نظرم بیا به عنوان غریبه ها به هم گوش بدیم ! من از ته دل به حرفات گوش میدم تو اگر از سرِ دلت هم گوش بدی من راضیم من باهات مشورت میکنم ، توام دوست داشتی باعث افتخارم میشه :) من قضاوتت نمیکنم توام به ظاهر نکن. من نصیحتت نمیکنم اما تو منو نصیحت کن. بیا با هم حرف بزنیم عین دو تا رهگذر که توی پارک همو میبینن که تا خرخره پر شدن به هم میرسن ، میترکن، درد و دل میکنن، اشکای همو پاک میکنن و از کنار هم رد میشن و انگار نه انگار اما حتی اگر 10 سال بعد همو ببینن به نشانه ی دوستی بهم لبخند میزنن.

 

آغاز

امضا: من

پ.ن: من هیچ تجربه ای در تولید محتوا ندارم. با این وضعیت که دل و امید هیچ کاری نیست و هیچ نجات دهنده ای نیست و من موندم و من و من موندم و اینترنت داخلی گفتم شاید باید با دنیای بیرون از اتاقمو خونمونو و سرکار اینجوری در ارتباط باشم. دنیای بیرون سلام (دستمو به نشونه سلام بالا آوردم تصور کن بی زحمت چون ایموجی شو پیدا نکردم)